სიბერე / Elegy to Old Age

ჰერმან ჰესე

Hermann Hessee

სიბერე

სიბერე ჩვენი ცხოვრების საფეხურია, რომელსაც, ისევე როგორც მის სხვა ეტაპებს, აქვს საკუთარი სახე, საკუთარი ატმოსფერო და ტემპერატურა, საკუთარი სიხარული და დარდი. ჩვენ, ჭაღარა მოხუცებს, ისევე როგორც ჩვენს უმცროს თანამოძმეებს, გვაქვს ამოცანა, რომელიც აზრს აძლევს ჩვენს არსებობას...

ამას წინათ ბაღში კოცონთან ვიდექი და ცეცხლში ვყრიდი ფოთლებსა და გამხმარ ტოტებს. ეკლიანი ღობის იქით ჩაიარა მოხუცმა ქალმა, რომელიც ალბათ 80 წლის იქნებოდა. იგი შეჩერდა და ყურება დამიწყო. მე მივესალმე, მაშინ მან გაიცინა და მითხრა: `სწორად მოიქეცით, კოცონი რომ გააჩაღეთ. ჩვენს ასაკში დროა, ნელ-ნელა შევეგუოთ ჯოჯოხეთს~. ამან მისცა ტონი საუბარს, რომლის დროსაც ერთმანეთს შევჩივლეთ ათასგვარი ტკივილისა და გაჭირვების შესახებ, მაგრამ სულ ხუმრობით (ხუმრობის კილოთი). საუბრის ბოლოს ვაღიარეთ, რომ მიუხედავად ყველაფრისა, ჩვენ ჯერ კიდევ არ ვართ საშინლად მოხუცები, სანამ ჩვენს სოფელში ცხოვრობს ყველაზე უხუცესი, რომელიც ასი წლისაა...

როცა სრულიად ახალგაზრდები თავიანთი ძალის უპირატესობითა და გულუბრყვილობით ჩვენს ზურგს უკან იღიმებიან, სასაცილოდ ეჩვენებათ ჩვენი მძიმე სიარული და დაძარღვული ყელი, ჩვენ ვიხსენებთ, როცა ასეთი ძლიერები და ასეთივე მიამიტები ვიყავით, ოდესღაც ჩვენც ვიცინოდით, და სრულიად არ მიგვაჩნია, რომ დამარცხებულები ვართ, არამედ გვიხარია, რომ ცხოვრების ამ საფეხურს გადავაბიჯეთ და გავხდით უფრო ჭკვიანნი და მომთმენნი...

 Elegy to Old Age

Old age is a stage in our lives, 

and like all other stages 

it has a face of its own, 

its own atmosphere and temperature, 

its own joys and miseries. 

We old white-haired folk, 

like all our younger human brothers, 

have a part to play 

that gives meaning to our lives…

Recently I was in my garden tending a fire, 

which I was feeding with leaves and dried twigs. 

Along came an old woman, probably close to eighty, 

past the whitethorn hedge; 

she stopped and looked at me. 

I greeted her and she laughed 

and said, 'you're doing quite right with your little fire. 

At our age we'd do well to make friends with hell by slow degrees.' 

That struck the tone of our conversation, 

in which we complained to each other 

of all kinds of pains and deprivations 

but always in a spirit of merriment.

And at the end of our conversation 

we admitted to each other that despite everything 

we couldn't really be so frightfully old 

and could hardly count as real ancients 

so long as the oldest woman

in the village was still alive, at one hundred…

When the very young people, 

in the superiority of their strength 

and lack of sensitivity, 

laugh behind our backs 

and find our gait awkward 

and straggling white hairs 

and scrawny necks comic, 

then we remember how we once, 

in possession of the same strength 

and lack of sensitivity, 

also laughed, 

and we do not seem to ourselves inferior or defeated, 

but rather we rejoice that we have outgrown that stage of life 

and have become a shade more shrewd and more patient. 

გალაკტიონ ტაბიძე

სიბერე

მე მიღალატეს ძველმა რითმებმა 

(ძველ მეგობრებსაც ვამჩნევ მე ღალატს), 

თუმცა მე მასთან მიყვარდა შებმა - 

ეხლა რა ვუყო სპლინს - უხმო ჯალათს?!

ეჰა! მე ვამბობ: სად შემიძლია 

ვებრძოლო ქალთა წყევლას, სიბერეს? 

წვიმები წვიმებს სიცილით ცვლიან 

და შლიან შემკრთალ სურათის ფერებს.